دوره 2، شماره 8 - ( 12-1395 )                   جلد 2 شماره 8 صفحات 66-57 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

کاظمی موسوی احمد. اصل مصلحت در اسلام. فصلنامه نقد کتاب فقه و حقوق. 1395; 2 (8) :57-66

URL: http://jlabr.faslnameh.org/article-1-201-fa.html


چکیده:   (3887 مشاهده)
این مقاله می‌کوشد که با بررسی کتاب کارکرد مصلحت در فقه و حکومت اسلامی، تعریف و تاریخچۀ مختصری از جایگاه و چگونگی رشد اندیشۀ رعایت مصلحت در فقه اسلام را ارائه نماید. مصلحتی را که فقها از آن سخن گفته‌اند چگونه بین مصلحت عامه و مصلحت شریعت که گاه حکام زمان سخنگوی آن بوده‌اند، نوسان یافته‌است. در این مقاله خواهیم دید که اصل مصلحت در بستر قیاس نزد اهل سنت چگونه گسترش یافت، و نزد شیعیان در مسیری جداگانه نخست به‌عنوان عقلِ تمییزدهندۀ حسن و قبح (مستقل از نصوص ولی هماهنگ با آن) و سپس با نام «عناوین ثانویه» به رشدی مشابه و از جهاتی گسترده تر از اهل سنت رسید. به‌کارگرفتن ملاحظات اجتماعی در مباحث اصول فقه گرایش تازه‌ای بود که در قرن هشتم هجری موجب شد نویسندگانی چون نجم‌الدین طوفی و ابواسحاق شاطبی مصلحت دین و خلق را طبق مقاصد شریعت به‌صورت رکن مهمی از اصول فقه درآورند. در تشیع، گسترش اصول عقلی عملی و مباحث «ورود» و «حکومت» توسط شیخ انصاری راهگشای طرح «عنوان ثانوی» به‌وسیلۀ آخوند خراسانی شد، و این عنوان با بینشی مصلحتی توانست وارد بر حکم شرعی موجود شود و اجرای آنرا (ولو از واجبات باشد) معلق نماید.
متن کامل [PDF 371 kb]   (1 دریافت)    
نوع مطالعه: كاربردي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1396/6/4 | پذیرش: 1396/6/4 | انتشار: 1396/6/4

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به فصلنامه نقد کتاب فقه و حقوق می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 CC BY-NC 4.0 | Jurisprudence & Low Quarterly Book Review

Designed & Developed by : Yektaweb