کمترین کارکرد نقد ممانعت از جا افتادن خطا و کژی در عرصه دانش یا دروازه‌بانی علم است. با این حال دیدن برخی خطاهای درشت در آثار بزرگ فقهی و غیر فقهی، تکان دهنده است که در ادامه به آن اشارتی خواهم کرد. در نوشته‌های انسانی طبیعتاً خطاهایی رخ می‌دهد. گویی این سرشت پژوهش‌های انسانی است و کمال مختص خداوند است. در ساده‌ترین سطح، این خطاها گاه زاده ثبت امور خلاف واقع است؛ گاه استناد نادرست است و گاه ادعایی خطا. اصولاً نگارش و پژوهش، همراه با خطا کردن است و نوشتاری انسانی فارغ از خطا نیست، جز آن که خدای کسی را عصمت بخشد و مانع خطای او در گفتار و نوشتار گردد. با این همه، می‌توان از شدت و قوت این خطاها کاست و پژوهش‌ها را از خطاهای «فاحش» پیراست و آثاری در خور عرصه‌های علمی عرضه داشت. این کار به سه طریق صورت می‌گیرد: (1) از سوی خود پژوهشگران، (2) دوستان، و (3) ناقدان حرفه‌ای.