در ترسیم مناسبات میان زن و مرد، از نگاه اسلامی، دو عنوان «ازدواج» و «پوشش و نگاه»، موضوع، بخش گستردهای از احکام شرعی است؛ اما هر دو موضوع، ارتباط مستقیم با مفهوم «مَحرمیت»، بهعنوان یکی از احکام وضعی شرعی دارد، که ملازم با حکم تکلیفی جواز و حرمت است. مفهوم محرمیت، در کاربرد خاص خود، به موضوع نگاه و پوشش مربوط میشود و ناشی از سه عامل نسب، ازدواج و شیردادن است؛ اما در نگاهی عام، به آن دسته از کسانی نظر دارد که ازدواج با آنان حرام است و عامل آن بیش از سه علت یاد شده است: شناخت عوامل، شرایط و مصادیق عوامل محرمیت. در هر دو قلمرو، یکی از عمومیترین وظایف دینی و شرعی، در پایبندی به احکام روابط زن و مرد در هر دو حوزه تحقق ازدواج شرعی و آثار آن و نیز مرز حلال و حرام نگاه و تماس زن و مرد، بهصورت عام، و حکم فرزندخوانده بهصورت خاص است؛ کتاب «بررسی راههای محرمیت از نگاه فقه امامیه» تلاش کرده است در سه بخش کلی، چنین شناختی را بر پایه ادله و گفته فقیهان به دست دهد، اما گرفتار ضعفها و خطاهای مهم و گاه غیرقابلگذشت شدهاست. این مقاله، پس از ذکر نکاتی که زمینه شناخت موضوع کتاب و نقد آن را بیشتر فراهم میسازد، تنها به بخشی از اشکالات در محدوده بخش نخست، و نمونهای از بخش دوم میپردازد و نشان میدهد که چگونه کتاب دچار شتابزدگی در فهم برخی مستندات و نسبت نادرست به برخی فقها شده است.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |